Toscane met Hond – Deel 2
Vrijdagavond, kort voor 20 uur, bereikten Jule, Michael en de drie honden hun vrienden in München. De honden zijn behoorlijk uitgeput en de twee hamburgers besluiten dat de viervoeters alleen nog een klein hapje gedroogde kipfilet krijgen. Er is een klein weiland vlakbij, niets om in rond te rennen, maar daar hebben Lancy, Sunny en Luna sowieso geen zin in.
23 maart: München wordt bereikt
Charly trakteert ons op warme kaasworstjes en aardappelpuree. Niet alleen zijn de honden uitgeput van 800 kilometer, wij willen ook gewoon naar bed.
24 maart: 2e etappe
Kort na half acht zijn we “weer op pad”. De paasvakantie is begonnen in Beieren en we hebben het gevoel dat heel München naar het zuiden trekt. Stop en ga! Maar wij blijven kalm. We zijn tenslotte op vakantie. We hebben nog ruim 700 kilometer voor de boeg! Kort voor half twaalf bereikten we de Oostenrijkse grens. Na 20 kilometer nemen we onze eerste pauze. De honden zijn blij: snuffelen, loskomen en dorstig. We gaan verder met een cappuccino to go. Een half uur later betalen we de tol voor de Brenner en iets voor half twaalf bereiken we Bella Italia. Rond 14 uur nemen we pauze. De thermometer wijst 00° aan, de zon schijnt en we komen langzaam in de vakantiestemming.
Als we weer in de auto zitten geeft het navigatiesysteem aan: 419 kilometer naar Terricciola! Rond vier uur nemen we een laatste pauze. De honden hebben er duidelijk geen zin meer in en springen niet meer zo vrolijk als gewoonlijk in de auto. Maar met een beetje overtuigingskracht stappen ze toch in. Over de laatste 160 kilometer doen we bijna tweeënhalf uur, ook al is er niet echt veel verkeer. De laatste meters verdwaalden we. In plaats van Terricciola hebben we alleen de postcode in het navigatiesysteem ingevoerd. Zo komen we terecht in een naburig dorp, aan een straat met dezelfde naam. We bellen Elisa, die ons uitlegt dat de dorpen in de omgeving allemaal dezelfde postcode hebben en dat we “terricciola“moeten binnenkomen. Tien minuten later bereikten we na bijna tien uur eindelijk onze bestemming.
Nu is het tijd om uit te pakken, de honden te voeren en wat op te frissen, want Elisa en Davide hebben ons uitgenodigd voor een welkomstdiner in het restaurant. Ons appartement in de “Vakantiehuis in Toscane“ is een droom, we voelen ons meteen thuis. De honden snuffelen aan hun eten, maar lijken geen eetlust te hebben. De twee dagen in de auto waren waarschijnlijk toch niet helemaal naar haar zin. Ze stappen wat lusteloos weer in de auto en wij volgen Davide naar het restaurant. Een geweldige winkel: met een open vuur waarboven het vlees op de grill wordt geroosterd. We zitten aan een lange tafel met Elisa's ouders Irene en Roberto, hun kinderen, Alessandro en Matteo, en hun vrienden Francesca en Michele. We zijn aangekomen in Italië. De hospita heeft twee dekens en kommen water voor de honden klaargemaakt - zeer attent. De honden zijn uitgeput en de oudjes vallen ter plekke in slaap. Luna is een beetje onvast en moet bij haar baasje op schoot zitten. Het eten is geweldig! Diverse antipasti misti (voor carnivoren en vegetariërs), spaghetti al ragú di Chianina, 2 x 2 kilo biefstuk met bot, diverse bijgerechten, dessert. Terug bij InToscana vallen we doodmoe in bed!
25 maart: De vakantie kan beginnen | Vakantiehuis Toscane met hond
We sliepen ruim tien uur achter elkaar. Sunny is onrustig, dus trekt ze snel wat kleren aan en gaat met de oude dame op pad. De leiders rennen achter hen aan. Het is fris, maar de zon schijnt aan een blauwe hemel. Ik kan me de kou in Hamburg nauwelijks herinneren! Opnieuw heeft Luna niets anders aan haar hoofd dan een balletje slaan en rent ze rond in het gras, nat van de ochtenddauw. De enorme tuin van InToscana is volledig omheind, dus ik hoef me geen zorgen te maken. We hebben ook voldoende hondentassen ingepakt, dus alles was in orde. Toen we terugkwamen in het appartement, had Michael al thee voor me gezet. Natuurlijk dacht ik alleen aan mijn thee en pakte ik geen filterzakjes of koffie in. Na het eerste kopje thee nemen we snel een douche en gaan richting het dorp.
Zondagochtend is er al veel te beleven in de smalle straatjes van Terricciola. Enkel smalle trottoirs en druk autoverkeer. We kunnen de honden dus beter aangelijnd houden. Na een paar vragen - Michael heeft een beetje Italiaans geleerd - vonden we het café, gingen buiten in de zon zitten en genoten van cornetti (zo heten de croissants hier) met salami, panini en cappuccino. Er gebeurt hier veel op straat en onze drie honden trekken veel aandacht. Maar niet zoals in Hamburg, waar je met slechts één hond vaak scheef wordt aangekeken. Ik begrijp er niet veel van, maar blijkbaar vinden al onze honden het hier geweldig!
De rest van de dag doen we niets. De honden leren langzaam de weg kennen, hebben hun favoriete plekjes al gevonden en weten de weg naar de tuin. Luna is de eerste die zelfstandig naar beneden gaat. Lancy blijft dicht bij mij. Met de kinderen van Elisa en de kinderen van andere gasten verloopt alles vredig, maar Luna vond het leuk om tegen Matteo te blaffen. Wanneer Matteo voor het eerst met een luid “Ugh” durft te reageren, zijn de fronten duidelijk beslecht. Diego – blijkbaar een herdersmix – woont met zijn mensen in het appartement ernaast. Bij de eerste bijeenkomst deel ik een rondje lekkers uit. Samen eten maakt vrienden! Dus dat zou ook verduidelijkt worden: Diego kan slagen!
Niets doen maakt je verdomd hongerig. In ieder geval voor ons Tweebenen. De honden snuffelen weer aan hun eten en Sunny neemt een paar happen, maar de bovenste doen alsof ik ze de laatste rotzooi heb geserveerd. Wij gaan weer naar het dorp. Bestemming: pizzeria. Een kleine winkel met slechts een paar tafeltjes, maar op dit tijdstip van de dag woedt het leven hier. De honden lijken welkom, eigenlijk heel welkom, want er staat meteen een bakje water voor ze klaar. De pizzabakker komt de keuken uit en voert wat ham aan onze viervoeters. We zijn bij ons aan het juiste adres en de Prosciutto-pizza is precies wat we nu nodig hebben. De terugweg is minder inspannend, het gaat bergafwaarts. Het is even voor tienen, maar de honden zijn net zo uitgeput als wij van het niets doen en vandaag vallen we weer doodmoe in bed.
26 maart: Eerst even boodschappen doen
Weer tien uur achter elkaar geslapen! Ga dus snel met de honden de tuin in. Ik ben mijn hondentas vergeten, dus ik moet daarna nog een keer de weide doorzoeken. Sunny's spijsvertering zorgt ervoor dat ik kip en rijst aan het boodschappenlijstje toevoeg. Het lag dus niet aan het eten; de lange reis maakte hen alle drie op de een of andere manier van streek. Michael kreeg cornetti, boter, mokka en roomkaas. Samen met het welkomstpakket, waar ook heerlijk Italiaans vleeswaren in zitten, kunnen we voor het eerst in de zon ontbijten op “onze” voordeur! Diego komt langs en ik koop nog een rondje gedroogde kipfilet. De vriendschap wordt langzaam maar zeker bezegeld.
Winkelen is tegenwoordig aan de orde van de dag. Naast filterkoffie voor Michael staan kip en rijst bovenaan de lijst. Terwijl Michael bij de supermarkt is, zit ik ervoor met de honden in de zon. Als we terugkomen legt Elisa uit dat we mokka hebben gekocht. Niet bepaald het juiste, gezien Michaels constante koffieconsumptie! Irene nodigt ons uit voor een kop koffie, oftewel een espresso – ik krijg er melk bij! Zo versterkt gingen we weer op pad. In een andere supermarkt vinden we filterzakjes en koffiepoeder in Amerikaanse stijl! En Michael ontdekt zelfs natuurlijk troebel appelsap voor mijn appelspritzer!
In de middag kook ik kip en rijst voor de honden. Sunny is matig enthousiast, maar eet een beetje. De tip snuift gewoon. Ik begin me zorgen te maken. Ik denk er al over na hoe Alessandro mij gaat helpen als tolk bij de dierenarts. Elisa heeft die avond een tafel voor ons gereserveerd in een restaurant waar honden eigenlijk niet zijn toegestaan. We worden meteen herkend en krijgen - zoals gevraagd - een tafeltje iets verderop, waar de honden uit de weg zitten en rust hebben. Van vrede kun je niet echt spreken, want in de kamer ernaast wordt de verjaardag van een kind gevierd. Het is al druk in het restaurant en gefascineerd kijken we naar de drukte aan de aangrenzende tafels. Onze honden ervaren hier hetzelfde enthousiasme en de verplichte bak water staat meteen klaar. We bestellen een klein voorgerecht en pasta en drinken een cappuccino als dessert, wat ons nu als “Tedesco” – Duitsers! We zijn rond 22 uur terug in InToscana en de honden gaan daadwerkelijk naar de kommen met kip en eten wat. En we vallen weer doodmoe in bed.